حضرت عباس ع

بحر طویل حضرت عباس(ع)

شیر سرخ عربستان و وزیر شه خوبان، پسر مظهر یزدان، كه بُدى صاحب طبل و علم و بیرق و سَیف و حَشم و با رقم و با رمق اندر لقب او ماه بنى هاشم و عباس علمدار و سپه دار و جهانگیر و جهانبخش و دگر نایب و سقا

(شه با وفا ابوالفضل، صاحب لوا ابوالفضل، معدن سخا ابوالفضل، نور هل اتى ابوالفضل)

دید كاندر حرم خسرو خوبان شده بس ناله و افغان و پر از شیون طفلان همه شان سینه زنان نوحه كنان موى پریشان دل بریان سوى عباس شتابان كه عموجان چه شود جرعه آبى برسانى به لب سوختگان كز عطش آتش بگرفته گلوى ما.
(شه با وفا ابوالفضل، صاحب لوا ابوالفضل، معدن سخا ابوالفضل، نور هل اتى ابوالفضل)
پس بیاویخت به دوش دگر خویش یكى مشك چو مشكى كه بدى خشكتر از لعل لب ماه مدینه، گل گلزار سكینه به فغان گفت كه یا بنت اخا ناله مكن، ضجه مزن زان كه عموى تو نمرده روح الحال كنم بهر تو من آب مهیا

(شه با وفا ابوالفضل، صاحب لوا ابوالفضل، معدن سخا ابوالفضل، نور هل اتى ابوالفضل)

پور حیدر چو یكى مرغ سبك روح مكان كرد بر عرشه زین، روح الامین گفت كه احسنت از آن مادر فرزانه بیاورد چه تو شیر دل و نامورى را كه دو زانوش گذشتى ز سر و گوش فرس هى هى به تكاور زدى همچون على عالى اعلا

(شه با وفا ابوالفضل، صاحب لوا ابوالفضل، معدن سخا ابوالفضل، نور هل اتى ابوالفضل)
پس به تعجیل سوى شط فرات آمده مانند سكندر ز پى آب حیات آمده، آن شیر غضنفر نظرى كرد بر آن آب، كه چون اِشكم ماهى بزدى موج بفرمود كه آب عجب موج زنى، لیك ندارى خبر از تشنگى عصمت طاها.
(شه با وفا ابوالفضل، صاحب لوا ابوالفضل، معدن سخا ابوالفضل، نور هل اتى ابوالفضل)
پس به تكبیر بزد نعره، همان شیر به جولان شد و در صحنه میدان شد و پاشید ز هم لشكر كفار، یكى گفت كه اى قوم گریزید كه این است، ابو الغزه، تهمتن، لقبش ماه بنى هاشم و باشد پسر حیدر صفدر، شده منسوب به سقا

(شه با وفا ابوالفضل، صاحب لوا ابوالفضل، معدن سخا ابوالفضل، نور هل اتى ابوالفضل)
اى آب عجب مى ‏رود، اما خبرت نیست سكینه، گل گلزار مدینه، رخ ماهش بفسرده، اما ز عطش غش بنموده، آخر اى آب تویى مهریه فاطمه اما پسرش شد ز تو محروم، همان سید مظلوم، الهى كه گل آلوده شوى تا به ابد شوقى غمدیده از این غم شده دیوانه و شیدا.
(شه با وفا ابوالفضل، صاحب لوا ابوالفضل، معدن سخا ابوالفضل، نور هل اتى ابوالفضل)