لاله ای بود که با داغ جگر سوخته بود

لاله ای بود که با داغ جگر سوخته بود
آتشی در دل سودا زده افروخته بود

شرم دارم که بگویم تن مسموم ترا
خصم با تیر به تابوت بهم دوخته بود

راز دل را همه با همسر خود می گویند
حَسن از همسر خودکامه خود سوخته بود

جگرش پاره شد از نیشتر زخم زبان
در لگن خون دلی ریخت که اندوخته بود

ارث مادر خود بُرد غم و رنج و محن
صبر و تسلیم و رضا از پدر آموخته بود


حسین اخوان کاشانی (تائب)