یک گام رو به پیش و یکی رو به پس رود
با خود مردّد است به سوی چه کس رود؟
به دست های خونی خود می کند نگاه
جان آمده به لب که به جای نفس رود
پشت سرش نگاه عطش خیز مادری است
خیره... مگر عبا ز روی طفل پس رود
--
قنداق را به سینه ی خود می فشارد... آه
گهواره مانده چشم به راه مسافرش
همراه خواهری که شده گریه اش پناه
مانده کجا رود؟ به سوی خنده های شوم؟
یا سمت گریه های عطش ناک خیمه گاه؟
امیر اکبر زاده
مطالب مرتبط
من دختر حسین و ربابم سکینه ام ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
اطلاعات کاربری
لینک دوستان
آمار سایت