حضرت معصومه س

اى در لطف و عنايات رضا

زينب امّ المصيبات رضا

اى برادر تشنه ديدار تو

اى بهشت ارزانى زوّار تو

اى دو چشمت اشكبار فاطمه

اى مزار تو مزار فاطمه

كاش مى‏شد شهر يثرب شهر قم

تا نمى‏شد قبرآن مظلومه گم

عرشيان از مردمت در حيرتند

مردمان شهر تو با غيرتند

مردمانى اهل صبر و اهل حلم

اهل تقوى اهل دين و اهل علم

پير ما از شهر تو كرده طلوع

انقلاب ما از آنجا شد شروع

اين همه را جمله مديون توئيم

حضرت معصومه! ممنون توئيم

پير مردى پا برهنه قد كمان!

ناقه حمل تو را شد ساربان

هركسى آمد به استقبال تو

هر دلى جويا شد از احوال تو

قم ترا در گوشه ويران نبرد

هيچ كس در كوچه‏اى سيلى نخورد

قم به استقبالت از روى وفا

نُقل مى‏پاشيد نه سنگ جفا

قم ترا در شهر آواره نكرد

چادرت را هيچ كس پاره نكرد

قم به تو مى‏گفت مهمان و عزيز

كى تو را مى‏خواند با نام كنيز

اهل قم لايق براى رحمتند

دوستدار اهل بيت عصمتند

اى تو را همسايه‏اى چون جمكران

يك سلام از ما بر آن آقا رسان

باز گو كن حال اين بيچارگان

گفتگو كن با اميد عاشقان

گو كه يارا سوى اين منزل بيا

ركعتى در جمكران دل بيا

همره اين ناله داران گريه كن

يك نگاهت را به دلها هديه كن