امام حسن مجتبی(ع)-مدح
سائلی که حلقه ی در را به وقتش می زند
دست صاحبخانه روزی سر به بختش می زند
ای گدا، بر حاتم این در سلیمان رو زده
نوح هم این آستان را بارها جارو زده
ای که محتاجی، بیا خوان طلب را پهن کن
خاک پای شاه شو، بال ادب را پهن کن
تا رسیدی پای در، لاترفعوا أصواتکم
در بزن، آرامتر، لاترفعوا أصواتکم
صبر کن آقا خودش در را به رویت وا کند
ابر رحمت، قطره ات را از کرم دریا کند
صاحب این خانه فضل الله یوءتی من یشاست
او کریم آل طاها، او حسن، او مجتباست
کیست این ماهی که بر او آسمان تعظیم کرد
ثروتش را با فقیران بارها تقسیم کرد
کیست این، فرزند وصل عادیات و کوثر است
در دلیری و شجاعت، حیدر ابن حیدر است
او که در جنگ جمل با تیغ ابرو آمده
روبرویش ناقه ی فتنه به زانو آمده
در مقام صبر او اندیشه حیران مانده است
از نظر بر حلم او احساس نالان مانده است
قامت ایوب از صبر حسن خم می شود
صلح او با غربت و تدبیر توأم می شود
روز محشر خود گواه محکم این مدعاست
مذهب شیعه، همانا درک صلح مجتباست
این امام مهربان از جنس نور و روشنی است
سینه اش، مثل حسین بن علی بوسیدنی است
سینه ای که مخزن اسرار مادر بوده و
شاهد آن کوچه و آزار مادر بوده و
کوچه ها، احساس او را هی به آتش می کشند
این مدینه، کوچه هایش آخر او را می کشند
کوچه ای تنگ و دلی سنگ و نگاه فاطمه
کشته او را خاطرات قتلگاه فاطمه
امیر عظیمی
بنویس زان روایت سر تا به پا عرق