الا طراوت سر سبز بوستان دلم شکوه بی مثل اوج آسمان دلم قلم به دست من امشب عجیب میلرزد و بند آمده پیش ش

الا طراوت سر سبز بوستان دلم
شکوه بی مثل اوج آسمان دلم

قلم به دست من امشب عجیب میلرزد
و بند آمده پیش شما زبان دلم

اگرچه هیچ کجا لایق قدومت نیست
چه میشود که بیایی به جمکران دلم

کدام جاده مرا می رساندم تا تو
نشانی حرمت را بده نشان دلم

به دست های تو دستم نمی رسد آقا
چراکه بی تو شکسته است نردبان دلم

نگاه کن به کویری ترین زمین خدا
تو ای زلال ترین رود بیکران دلم

در آخر غزلم عرض میکنم این طور
که “السلام علیک صاحب الزمان” دلم

من از تو غیر تورا آرزو نخواهم کرد
تو در کنار منی جستجو نخواهم کرد

به غیر آمدن تو مرا که حاجت نیست
به غیر دست کریمت گل اجابت نیست

هوای خیمه ی سبزت چقدر روحانیست
که در بهشت خدا اینهمه طراوت نیست

و هیچ کار دگر غیر انتظار فرج
برای شیعه مهم تر و با فضیلت نیست

تو مهربان تری از مادر و پدر بر من
برای من کسی مثل تو با محبت نیست

خدا کند که نصیبم شود زیارت تو
خدا کند که بمیرم اگرکه قسمت نیست

تو هاشمی تو حسینی تو فاطمی هستی
کسی شبیه تو اینگونه با اصالت نیست

تویی که در رگ تو غیرت اباالفضل است
میان سینه ی پاک تو جز شجاعت نیست

بگیر تیغ به دست و به انتقام بیا
برای خاطر زهرا تو ای امام بیا

محمدحسن بیات لو