اشعار شب هفتم محرم تیری کشید حرمله آخر حیا نکرد از آن نگاه مضطر خواهر حیا نکرد از ناله های خسته م�

اشعار شب هفتم محرم

تیری کشید حرمله آخر حیا نکرد

از آن نگاه مضطر خواهر حیا نکرد

از ناله های خسته مادر حیا نکرد

از نازکی حنجر اصغر حیا نکرد

آتش بگیر حرمله آتش زدی مرا

آتش زده است سینه ما را سه شعبه ات

از پا فتاد فاطمه هم با سه شعبه ات

یا ضرب تیغ کشت مرا یا سه شعبه ات

باز است باز چشم علی تا سه شعبه ات

آتش بگیر حرمله آتش زدی مرا

دارم من از تمامى این کوفیان گله

صبرم تمام گشته و سر رفت حوصله

در بین عرشیان خدا گشت ولوله

تا تیر را درون کمان کرد حرمله

آتش بگیر حرمله آتش زدى مرا

جوشانده ای چرا به شرارت گلاب را

دادی به قلب اهل حرم اضطراب را

کم کن برای کشتن او این شتاب را

بیچاره کرد تیر تو آخر رباب را

آتش بگیر حرمله آتش زدی مرا

چشمی سفید بود و گلویی سفیدتر

یارب قسم به عرش، عدویی سفیدتر

پر کن پیاله را به سبویی سفیدتر

موی رباب گشته چه مویی!! سفیدتر

آتش بگیر حرمله، آتش زدی مرا

احساس می کنم که زمین زیر و رو شده

یا آسمان به سرخی زیر گلو شده

اصلا تمام عرش خدا محو او شده

طفلی صغیر طعمه ی تیر عدو شده

آتش بگیر حرمله آتش زدی مرا

خواهد که دست و پا زند اما نمیشود

گوید یکى دو مرتبه بابا....نمیشود!

اى کوفیان دوچشم على وا نمیشود

این سر به روى نیزه ى تان جا نمیشود

آتش بگیر حرمله آتش زدى مرا