دیگر نمی پیچد صدایش در خرابه
دَمْ نوحه ی “بابا بیایش”در خرابه
بوسید وقتی کعبه ی بین طَــبَق را
دید استجابت را دعایش در خرابه
بر قلب آن خشتی که بوده بالش او
ردّی ست از خون گریه هایش در خرابه
طفلی گرسنه جان سپرد و أمّ کلثوم
—مرثیه می خواند برایش در خرابه
چون حلق اصغر،قاتل جان رباب است
گل زخمهای دست و پایش در خرابه
جای سپر تا شام از او دفع خطر کرد
آن دستها که شد عصایش در خرابه
همبازیانش دور قبرش در طوافنــد
حالا که خالی مانده جایش در خرابه
از بسکه سنگین است داغش،شک ندارم
خَم می شود صاحب عزایش در خرابه…
شاعر:محمد قاسمی
من دختر حسین و ربابم سکینه ام