دلم دوباره هوای مدینه را دارد هوای صحن و سرای مدینه را دارد گمان من نشود جز مدینه جای دگر شبیه عشق �

دلم دوباره هوای مدینه را دارد

هوای صحن و سرای مدینه را دارد

گمان من نشود جز مدینه جای دگر

شبیه عشق و صفای مدینه را دارد

کریم آل عبا آنقدر کریم است که

خودش هوای گدای مدینه را دارد

فدای قبر بدون ضریح و گنبد او

چو خاکی است و غمای مدینه را دارد

به گوش دل رِسَد از هر کجا نوای حسن

مدینه شور آقای مدینه را دارد

نوا نوای حسن باشد و دَم زهرا

که یادِ درد و بلای مدینه را دارد

همان بلای عظیمی که بر سرش آمد

به کوچه ای که نمای مدینه را دارد

صدای سیلی و درد و کبودی و صورت

نشانی دَم ، وای مدینه ، را دارد

چنان بلای عظیم عاقبت شدش کابوس

که حکم کرببلای مدینه را دارد

یه روز می رسد آنکه امام منتقم است

وَ روی شانه لوای مدینه را دارد

مجتبي دسترنج