بچشانید سحر لذّت روحانی را برهانید مرا، این منِ جسمانی را در دلم حسّ عجیبی ست خدا می داند تا به پایا�

بچشانید سحر لذّت روحانی را
برهانید مرا، این منِ جسمانی را
در دلم حسّ عجیبی ست خدا می داند
تا به پایان برسانم شب بارانی را
من از این نفس، از این نفس دگر خسته شدم
که به ساحل ببری این دل ویرانی را
بی تو در کوچه هجران چه غریب افتادم
خاطرم نیست کدامین شب طوفانی را؟
جمعه ای نیست که دلتنگ ظهورت نشوم
کاش پایان برسانی غم حيراني را
درد دل هام برای تو زیاد است زیاد
قصّه ی عاشقی و بی سروسامانی را
می شود کعبه ی من وقت سحر باز آیی؟
بشنوم نزدتو آوای غزل خوانی را
هشتمین روز سرودیم" نگار آمدنیست"
هشتمین بیت غزل های خراسانی را
این غزل لطف خدا بود ،تو هم می دانی
تا فروغی بشود این شب ظلمانی را
ناخودآگاه به خود آمدم امّا افسوس
جمع کردند دگر سفره مهمانی را
آرزوی دل عشّاق یقیناً این است
فَاَغِثٌنی ،برسان حجّت پایانی را
 
محمدمهدی عبدالهی

سیّدی اُنْظُرْ إِلَيْنَا نَظْرَةً رَحِيمَةً