ابن الرضا... نوشت اول شعرش به نام حضرت عشق و باز میکند امشب زبان به مدحت عشق کسی که شعرخودش را نگفته

ابن الرضا...

نوشت اول شعرش به نام حضرت عشق

و باز میکند امشب زبان به مدحت عشق

کسی که شعرخودش را نگفته میداند

که هست ازبرکات وجود ورحمت عشق

اگرچه قافیه ی شعردست وپا گیراست

شروع میکند اینبارهم به زحمت عشق

منی که مثل همیشه خراب و حیرانم

منیکه گرم سرودن شدم به نیت عشق

 کسی که آمدنش را خدا تبارک گفت

کسیکه آمدو شد منتهای زینت عشق
 
ترنمات لبش آیه های کوثر بود

و داد خاتمه بر افترا و تهمت عشق

عجیب نیست که مولود بی نظیر رضا

شود برای همیشه امام عصمت عشق

سلام برگل رویش بگو به قصد برات

نثار این پسر حضرت رضا" صلوات"

شکوه بی بدل لطف ومهرو جودی تو

 و بانی همه ی خلقت و وجودی تو

 گرفته دور و برت را هزار پروانه

چراکه خوشترازعطر گلاب وعودی تو

 تویی نتیجه ی نذر و توسلات پدر

 و ربنای قنوت و دم سجودی تو

ادامه داشت هنوزحرفهای مردم شهر

تو ای سلاله ی زهرا اگر نبودی تو

تو استجابت سبزی به دست های گدا

 زلال جاری فیضی شبیه رودی تو

پس از امام حسن سفره های رنگینی

برای مردم بی دست و پا گشودی تو

تودستگیر همه هستی ای خدای کرم

که هیچ چیز نمی خوای در ازای کرم
 
منم همیشه مرید در تو باب مراد

 دوباره قرعه ی فالم به نام تو افتاد

ببخش اینهمه بدکرده ام به جان خودم

نگاه گرم و صمیمی تو به من رو داد

چه قدر حاجت نا گفته را روا کردی

دم تو گرم و شود خانه ی دلت آباد
 
خوشا به حال گرفتار تو که مانند...

رهایی است-اسیری به دست توصیاد
 
هزار مرتبه شکر خدا که سائلم و

کرامت تو مرا در کنار تو جا داد

خلاصه اینکه منم خاکسار این درگاه

مزن به سینه ی من دست ردامام جواد

تمام آبروی من به زیر دین شماست

تمام آرزویم صحن کاظمین شماست

محمد حسن بیاتلو