مانند نی که بی‎نوا، ارزش ندارد چشمان محروم از بکا، ارزش ندارد وقتی امیدت را به مردم بسته باشی هر صب

مانند نی که بی‎نوا، ارزش ندارد
چشمان محروم از بکا، ارزش ندارد

وقتی امیدت را به مردم بسته باشی
هر صبح وشب اشک و دعا، ارزش ندارد

باید که سبکِ زندگی را مهدوی کرد
یک عمر حرف و ادعا، ارزش ندارد

تا آن زمان که قلب ما دار معاصی‎ست
هی گفتن یا لیتنا، ارزش ندارد

دل روضه خوانی میکند حنجر وسیله ست
بی سوز دل سوز صدا ارزش ندارد

این شهر جای یوسف زهرا نشد، پس
آقا بیا آقا بیا، ارزش ندارد

مظروف می‎بخشد به ظرفش آبرو را
بی‎انتظار این جمعه‎ها، ارزش ندارد

تحسین مردم می‎برد اخلاصِ ما را
خیراتِ توام با ریا، ارزش ندارد

یک شب سر این سفره، یک شب جای دیگر
این‎گونه گر باشد گدا، ارزش ندارد

من از شهیدان آخرش فهمیدم این را
طی طریقت بی‎ولا، ارزش ندارد

این را خود آقا به اهلِ روضه فرمود
 گریه به غیر از کربلا، ارزش ندارد

در ناحیه گفتید سر آقا جدا شد
ای وای من حمله به سوی خیمه‎ها شد

شاعر : سید پوریا هاشمی