بپیچ فاطمه قنداقه اش، نظر نخورد مواظب است ملک تا به روش پر نخورد به صبح دم که قرار است روی او گیرند

بپیچ فاطمه قنداقه اش، نظر نخورد

مواظب است ملک تا به روش پر نخورد

به صبح دم که قرار است روی او گیرند

خدا کند که به خورشیدشهر بر نخورد

مواظب است حسن تا به وقت بوسیدن

نسیم زبر نباشد به او ضرر نخورد

حسین دست خودش را گذاشت بر چشمش

که اشک او بزداید، زمین گوهر نخورد

و فاطمه بکند سعی تا بپوشاند

که نور بر رخ او حد بیشتر نخورد

شب ولادت بعضی از این ذوات کریم

قرار نیست بدون بکا به سر ببریم

خلاصه دختری آمد غم پدر بخورد

برای عاشقی اش داغ بیشتر بخورد

به دست کوچک خود موی یار شانه کند

و غصه ها ز تماشای میخ در بخورد

رسد بر او سحری که به زخم او نمکی

ز لخته های نشسته به فرق سر بخورد

ویا کمی نگذشته از آن غمش در تشت

غمی ز پاره شدن های یک جگر بخورد

رسید همسفری که برای عاشقی اش

چه رنجهای بزرگی زیک سفر بخورد

ز دشت خونی و نی ها و تیرها یکجا

به قلب او ضرباتی عمیقتر بخورد

به کوچه ها بکشانند ماجرایش را

چه سنگ ها که بر آن جسم پر شرر بخورد

چقدر تا به امانات خدشه ای نرسد

امینه پیش رود سنگ بر سپر بخورد

تمام چادرش از طرح جای پا پربود

بماند آنچه قرار است بر کمر بخورد

چقدر قافیه تنگ است وقت گفتن تو

چقدر سخت شده قصه شکفتن تو

شاعر: محمد علي رضاپور