چشم ِ بـلـنـد ِ آیـنـه/عطـــر بهارهـا
انـگور جاری از دهـن ِ جـویبارهـا
از گنبد ِ طلایی تان نـور می زنـد
تا می رسد بـه پنجره ِ سبزوارها!
بالاتـریــن نهایـت ِ پـائـیـن پـایـتـان
دارالشفاء کهنه ات از مـانـدگارهـا
از دست یا کریم شما دانه می خورم
چندیست در ضیافت قـول و قـرارها
پائـیـز روزهـای مــرا روبــراه کـن
ای پـرچـم بـلـنـد ِ تـو ابـر بـهـارهـا
مـی آیـم از مـحـلـه"سلطان" اردبـیـل
مـی آیـم از مـحـلـه ِ" آمـوزگــارهـا
از دور گـریه می کنم و دور می شوم
تـا وا شود بـه پـنـجـره ام انـتـظـارهـا!
علی سعادتخانی-اردبیل
ای که از قبرت سراسر نور بیرون می زند