خرابم می کند هر صبح و شب صـد بار چشمانت کـه بـــا درمــانده ای دارد ســر پیـکار چـشم

خرابم می کند هر صبح و شب صـد بار چشمانت

  کـه بـــا درمــانده ای دارد ســر پیـکار چـشمانت

بقدری کـرده ویـرانم کـه هـر کـس دید می گـوید

                از اول دشــمن مـن بـوده اســت انگار چـشمانت

به کـشتن می دهد هـر دم مـرا از روی عـمد اما

                نمی دانـم چه قـصدی دارد از ایــن کار چـشمانت

خودت دیدی که دارم می روم از کـف ولی حتیّ

                 نیــاورده است رحـمی بر دلـم یـک بار چـشمانت

نشانیـده است بی تردید در شـب های هــجرانی

                 شهابی خـسته را چـون سایه بر دیوار چـشمانت

رسیدن بر وصال چون توئی اصـلا میسر نیست

                مگـر وقــتی که ایـن ره را کـند هـموار چشمانت

کـدام آئیـن و قــانون گـفته در عــین تـوانمـندی

                کـند ایــن گـونه بــا بیچـــارگـان رفــتار چشمانت

هـمیشه در پـی این پاسـخم آن جـا که می باشـد

                مــطابق بــا کـدامــین شـــیوه و معــیار چشمانت

از این جـا تا قـیامـت نا خودآگاهـانه می سـوزم

                 که افکــنده اسـت آتـش در تنی تب دار چشمانت

نمی بخشم تـو را روز قـیامت هـم که می سـازد

                 مــرا در پیــش چــــشم دشـمـنانم خـار چشمانت

شهاب نجف آبادي