امام حسن مجتبی(ع)-مدح و ولادت
این ماه رسول است که از ماه صیامش
پیوسته درود و صلوات است و سلامش
برتر بوَد از منقبت و مدح خلایق
قدر و شرف و عزت و اجلال و مقامش
روشن شده چشم علی از پرتو حسنش
شیرین شده کام نبی از شهد کلامش
هم فوج ملایک همه افتاده به خاکش
هم خیل نبیّین همه خواندند امامش
رضوان اگر از دوستی‌اش دست بدارد
والله قسم بوی بهشت است حرامش
دشنام شنیدن کرم و لطف نمودن
این است همان عادت و احسان و مرامش
بر آب بقا ناز کند تا صف محشر
گر خضر گذارد لب خود بر لب جامش
در حسن خداییش ببینید و ببینید
خلق خوش جد خوی پدر عصمت مامش
از بس‌که حسن در حسن است‌و همه حُسن است
از سوی خداوند حسن آمده نامش
نبْود عجب آرند اگر دست توسّل
خیل ملک از عرش به مرغ لب بامش
فریاد حسین‌بن علی داشت سکوتش
شمشیر شرر بار علی بود پیامش
بر تربت بی‌شمع و چراغش بنویسید
والله قسم صبر حسن بود قیامش
زیباتر و بالاتر از این است که هر صبح
یا مهر بخوانند و یا ماه تمامش
بالله نگفتند نگفتند نگفتند
گویند اگر خلق جهان مدح مدامش
من خارم و اوصاف گل از خار نیارید
ایـن کـار جـز از خالق دادار نیاید
جلوه ی حُسنِ خدا در رمضان است حسن