اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س) - یوسف رحیمی امشب فرشتگان خدا سوگوار تو پر مي کشند گريه کنان تا

امشب فرشتگان خدا سوگوار تو

پر مي کشند گريه کنان تا ديار تو

هم ناله با دل همهٔ‌ آسمانيان

جبريل روضه خوان شده بانو کنار تو

تنها نه لاله هاي دل داغدار ما

گلهاي اشک چشم ملائک نثار تو

تا صبح ماند مثل تمام ستاره ها

چادر نماز سبز تو چشم انتظار تو

دلخسته ام به وسعت دلتنگي و فراق

زانو بغل گرفته ام امشب کنار تو

مي سوزد از فراق تو با قلب دخترت

تا صبح مات و غمزده شمع مزار تو

يادم نمي رود شب آخر شب سفر

باران اشک فاطمهٔ‌ بيقرار تو

گفتي به فاطمه غم خود را خديجه جان

آتش زدي به پهنهٔ‌ دريا و آسمان

از ماتم تو فاطمه جان گريه مي کنم

بي صبر مي شوم و چنان گريه مي کنم

يا اينکه در مصيبتت از دست مي روم

يا اينکه با تمام توان گريه مي کنم

با غربت تو شهر مدينه چه مي کند؟

با قلب خسته و نگران گريه مي کنم

«چون چاره نيست صبر به ناچار مي کنم»

مانند شمع از دل و جان گريه مي کنم

ديوار و در، غروب تو را ناله مي زنند

پهلو شکسته! ناله زنان گريه مي کنم

با روضه هاي پهلو و بازوي خسته ات

با روضهٔ‌ بلال و اذان گريه مي کنم

اصلاً ببين که با همهٔ‌ روضه هاي تو

اندازهٔ‌ زمين و زمان گريه مي کنم

از کوچه هاي فاطميه دل نمي کَنَم

هر شب به ياد مادرمان گريه مي کُنم

عمريست که در آرزوي خاکبوسي ِ

قبري بدون نام و نشان گريه مي کنم

کي مي شود که جان بدهم در عزايتان

عالم فداي غربت بي انتهايتان

یوسف رحیمی