امام علی(ع)-مدح با آن دواتِ ناب که زمزم مُرَکَّبش جبریل می نویسد از آن حُسن مطلبش جبریل می نویس

امام علی(ع)-مدح

با آن دواتِ ناب که زمزم مُرَکَّبش

 جبریل می نویسد از آن حُسن مطلبش

جبریل می نویسد از اوصاف مرتضی

 با آن زبان عرشی و خطِّ مُعَرَّبش

وصفش برون ز حدِّ گمان بشر نوشت

 با دست چینی از کلماتِ مُرتَّبش

آمیزه ای ز نام خداوند نام او

 محبوبِ ذوالجلال و مقام مقرّبش

نوشیده کائنات از آن ساغر علی

 نهج البلاغه را و شراب لبالبش

جز«پنج سالِ سبز» زمین و زمان چرا

 طاقت نداشتند ببینند منصبش

دل می برد ز عالم و آدم ابوالبشر

 شعر «ظَلَمتُ نَفسی»اش و ذکر یارب اش

تیغش چنان بلیغ و زبانش چنان رسا

 عالم به لرزه افتد اگر تر کند لبش

دست خدا و چشم خدا شرح لافتی ست

 تا سر چگونه جنبد از او عَمر و مَرحَبش

صد حیف کوچه کوچه مدینه ست و فاطمه ش

 یا عصر روز واقعه تنهاست زینبش

مانده ست یک سوار، سواری که آشناست

 تیغی به دست و پا به رکابست مرکبش