بهار با همه گلها که می سراید سرخ// به بوی موی تو مست است،بی قرار از تست تو دلربا تر ازآنی که درخی

بهار با همه گلها که می سراید سرخ//   

به بوی موی تو مست است،بی قرار از تست
تو دلربا تر ازآنی که درخیال آیی
وخواندنی تر از آنی که عاشقان خوانند
غزل غزل غزل ِعشق،یادگار از تست//   
     چه اشتیاقِ عجیبی که بی تو عشق افروخت
چه سر نوشت غریبی که در فراقِ تو رفت
چه سینه های صبوری که درهوای تو سوخت/
ترا تمامی اسطوره هاحکایت کرد // 

  ترا تمامی افسانه ها سرود ونوشت
و قصه ها همه در رهگذار تو گل کرد
تو در تبسم اندیشه ها غزل خواندی /
زمان ترا به تمنا به آرزو نالید//    زمین ترابه تکاپو به گفتگو برخاست
وبا چراغ ترا شیخ جستجو میکرد/
تو در تصور ادراک،درتخیل عقل/    چراغ روشن فردای عاشقان بودی
بهارِ باور اندیشه های انسانی....
تو در کجای زمینی؟که لحظه لحظه ی خاک//  

بیاد نرگسِ چشمت ،همیشه طوفانی است.
زِ در مگر تو در آیی ،بهشتِ عشق ِ زمین .
زِدر مگر تو درآیی که داغ بنشانی /
زبی نهایتِ اندوهِ خاک دلگیرم .../
نوشته اند درآیینه های ِروشن نور ،// 

چو موجِ فتنه به آخر زمان نماید روی

محمدی /کویر