حضرت زهرا(س)-مدح و ولادت صفا گرفت جهان چون دل رسول خدا به یمن عید بزرگ ولادت زهرا خدا به ختم رسل

حضرت زهرا(س)-مدح و ولادت

صفا گرفت جهان چون دل رسول خدا

به یمن عید بزرگ ولادت زهرا

خدا به ختم رسل دختری عطا فرمود

که بوده بیش تر از چار ام و هفت ابا

حبیبۀ احد و پاره تن احمد

یگانه کفو علی مام یازده مولا

زکیه فاطمه حورا بتول

امینه طاهره زهرا محدثه عذرا

از آن زمان که خداوندگار داند و بس 

لوای عصمت او بوده و بود بر پا

شب ولادت او همچو دیدۀ احمد

دل وجود ز ماه  رخش گرفت ضیا

خدیجه ترک جهان را به عشق احمد گفت

 که گشت مادر ام الائمة النجبا

زنان مکه چه قابل برای قابله گیش

که از بهشت رسیدند مریم و لعیا

زنان خاک کجا و مقام مولودی

 که جسم و روحش آمد ز عالم بالا

به بطن مادر، پیوسته داشت لب هایش

 سخن ز سر خداوند قادر توانا

سلام مادر، ای مادر حبیبه، حق

سلام مادر، ای همسر رسول خدا

سلام مادر، ای دل ز غیر ببریده

سلام مادر، ای کرده با خدا سودا

سلام ای به تو از دخترت هماره درود

سلام ای به لب از شوهرت همیشه ثنا

سلام ای که به پاداش صبر تو بر تو

خدای داده حبیب و حبیبۀ خود را

خدای عزوجل با تو دوست شد مادر    

چه غم اگر که شدی بین دوستان تنها

تو از تمامی هستی گذشتی و نه عجب

که ذات حق به تو بخشید هستی خود را

عجب مدار که هست خدا و را خواندم  

که هر چه هست بدو یافته بنا و بقا

به جز خدا و رسول و ائمه پی نبرد

کسی به جاه و جلال و حقیقت زهرا

خدای یکتا باید کند ثنای کسی

که قامت نبوی در حضور اوست دو تا

پیمبری که همه عالمش فدا، فرمود

به چون تو فاطمه، جان رسول باد فدا

خدا نمود ثنایش به دهر و کوثر و قدر

نبی ستوده وجود ورا به صبح و مسا

زهی به دامن پاک شهید پرور او

که افتخار به آن داشت سید الشهدا

شنیده ای که شب میهمانی اش آورد

امین وحی خداوند از بهشت غذا

شنیده ای که چو مرغی که دانه برچیند

به روز حشر کند دوستان خویش جدا

شنیده ای که نبی از ملال اوست ملول

شنیده ای که خدا با رضای اوست رضا

شنیده ای که برای شفاعت امت

رسول، فاطمه را می زند به حشر صدا

شنیده ای که اگر پا به حشر نگذارد

برات عفو به دستی نمی رسد فردا

شنیده ای که اگر فاطمه نبود، نبود

برای حیدر، کفو به عالم دنیا

چنانکه که سر خدا در ضمیر او مخفی است

جلال اوست به ملک وجود ناپیدا

من و فضایل او مور و جبهۀ خورشید ؟

لب و مناقب او کاه و ژرفی دریا ؟

خدای باید و پیغمبر و ائمه و بس

که در ثنایش، حق سخن کنند ادا

نبی به وجد که این است این سلالۀ من

خدا به فخر که این است این حبیبۀ من

نماز مفتخز از او که اوست جان نماز

دعاست معتبر از او که اوست روح دعا

فلک به پای نبی بوسه زن، نبی به ادب

به دست بوسی زهرا قیام کرده ز جا

زهی به بذلش کاندر شب عروسی کرد

به پیر سائله ای جامه زفاف عطا

زهی به شرمش کاندر حضور فخر بشر

کشید دامن و از چشم کور کرد حیا

هماره مانده از او این سخن که زینت زن

همان بود که ز پاکی و عصمت و تقوی

نه هیچ دیده نامحرمی به او نگرد

نه او به جانب مردی نظر کند به خطا

ز پایداری او پایدار شد قرآن

ز جان نثاری او دین حق گرفت

اگر سپهر شود لوح و نخل ها همه کلک

و گر هماره مرکب بجوشد از دریا

وگر که خلق نویسند تا صف محشر

ثنای فاطمه نتوان کند کسی انشا

ز پا فتاد ولی لحظه ای ز پا ننشست

قیام کرد یه یاری رهبرش تنها

به خون پاک شهیدان راه حق سوگند

که هست فاطمه در پایداری اسوۀ ما

ز صبر اوست اگر تا ابد به عز و جلال

برند نام نبی را فراز ماذنه ها

مگر نه مادر اول شهید راه علیست

و یا نگشت خود اول شهیدۀ مولا

مگر نه فاطمه آنی جدا نشد ز علی

مگر نه فاطمه سازش نکرد با اعدا

به خون میثم، «میثم»، که پیروان علی

ز خط فاطمه آنی نمی شوند جدا