پیامبر اعظم(ص)-مدح ای روشنی تبار تو و نور تیره ات ای آسمانیان زمین هم عشیره ات ای لحظه لحظه زن

پیامبر اعظم(ص)-مدح

ای روشنی تبار تو و نور تیره ات

ای آسمانیان زمین هم عشیره ات

ای لحظه لحظه زندگی ات آیه آیه صبح

آئینه دار سوره ی شمس است سیره ات

دارد دلت علاقه ی ذاتی به آسمان

همواره سوی اوست اگر چشم خیره ات

خورشید رفت و ماه... پدرت رفت و مادرت

در غم گذشت روز و شب تار و تیره ات

دُرّ یتیمی و صدف کعبه خانه ات

لطف خدای عزّوجل پشتوانه ات

ای لهجه ات ز نغمه ی باران فصیح تر

لبخندت از تبسّم گلها ملیح تر

بر موی تو نسیم بهشتی دخیل بست

یعنی ندیده از خَم زلفت ضریح تر

ای با خدای عرش ز موسی کلیم تر

با ساکنان فرش ز عیسی مسیح تر

با دیدن تو عشق نمک گیر شد که دید

روی تو را ز چهره ی یوسف ملیح تر

تو شاه بیت شعر غزل خیز خلقتی

حُسن ختام قصّه ی سبز نبوّتی

هفت آسمان و رحمت رنگین کمانی ات

ذرّات خاک و مرحمت آسمانی ات

احساس شاخه ها و نسیم نوازشت

شوق شکوفه ها وزش مهربانی ات

تنها گل همیشه بهار جهان تویی

گل ها معطّر از نفس جاودانی ات

لطف تو بوده شامل حال درخت ها

«حنّانه» بهره مند شد از خطبه خوانی ات

هر آفریده ای شده مدیون جود تو

برده نصیبی از برکات وجود تو

بر چهره ی تو نقش تبسّم همیشگی

در سینه ات ولی غم مردم همیشگی

دریایی و نمایش آرامشی ولی

در پهنه ی دل تو تلاطم همیشگی

در وسعتی که عطر سکوت تو می وزد

بارانی از ترانه، ترنّم همیشگی

با حکمت ظریف تو مابین عشق و عقل

سازش همیشگی و تفاهم همیشگی

سبز آمدی و زردِ جهان شد بهشت رنگ

با سبز تو زمین و زمان شد بهشت رنگ

ذکر فضائلت شده آواز جبرئیل

آگاهی از مقام تو اعجاز جبرئیل

تا اوج عرش در شب معراج رفته ای

بالاتر از نهایت پرواز جبرئیل

مثل حریر روشنی از نور، پهن شد

در مقدم «براق» پر باز جبرئیل

مدّاح آستان تو و دوستان توست

باید شنید وصف شما را ز جبرئیل

سرمست نام توست بزرگ فرشتگان

پیر غلام توست بزرگ فرشتگان

در آستان عرش تمام ستاره ها

بر نور با شکوه تو دارند اشاره ها

چشم تو آینه است، نه آئینه چشم توست

باید عوض شود روش استعاره ها

شصت و سه سال عمر سراسر زلال تو

داده است آبرو  به تمام هزاره ها

عیسی کشند و غمزده ناقوس ها ولی

نام تو زنده است بر اوج مناره ها

گلواژه ای برای همیشه است نام تو

«ثبت است بر جریده ی عالم دوام تو»