گلی که فصل خزانش رسید من بودم مهی که ازغم بابا خمید من بودم زلعل پاک پدر روی نیزه در ره شام کس

گلی که فصل خزانش رسید من بودم   مهی که ازغم بابا خمید من بودم

زلعل پاک پدر روی نیزه در ره شام    کسی که  آیه قرآن شنید من بودم

کسی که خسته دل از ظلم دشمنان خدا   سرشک غم زدو چشمش چکید من بودم

کسی که پای پیاده در آن سیاهی شب  به جستجوی پدر می  دوید من بودم

برفت قوّت بینایی ام زسیلی ضجر       کسی که ناله زهرا شنید من بودم

ستاره ای که درون خرابه سوسو زد   وناگهان روی خورشید دید من بودم

به لحظه لحظه تنهایی ام قسم عمه   کسی که جان به لبانش رسید من بودم

بهشت روی پدرچون گل ومنم بلبل    کسی که سوی جنان پر کشید من بودم

بیادغربت من(میثمی) همیشه بسوز     کسی که ماتم وهجران بدید من  بودم

رسول میثمی