محمود ژولیده امام رضا(ع)-مدح و مناجات دل اگر دیده به دلدار نبندد چه کند دیده گر از کَرَمت بار نب

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

دل اگر دیده به دلدار نبندد چه کند

دیده گر از کَرَمت بار نبندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلداری هست

دل اگر دیده ز اغیار نبندد چه کند

دارد آن خاک، قدومت که ندارد کعبه

زائرت حِرز به دیدار نبندد چه کند

دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد

مِهرت آئینه به رخسار نبندد چه کند

دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش

چشم، بر چشم گرفتار نبندد چه کند

کیست شایستۀ مدح قدِ سَروِ تو رضا

دل دخیلِ قدم یار نبندد چه کند

سائلت وقت عبور تو ز بازارِ نظر

راه، با چشم خریدار نبندد چه کند

تو رضایی و خدا روحِ رضامندیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خداوندیِ تو

ای همه عالم امکان شده سرگردانت

وی سرِ خوان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قَدَمت ریگِ رَهَند

همۀ کون و مکان ریزه خور دستانت

پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد

دیده چون باز کنی روز شود حیرانت

سایه بر سر فِکَن ای دودۀ زهرا و علی

دودمان تو نظر دوخته بر چشمانت

پارۀ جان پدر! کوثر ثانیِ رسول!

مادرت مَحوِ ز بر داشتنِ قرآنت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را

 ((مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت))

انبیا کارگزار ره نورانیِ تو

پاسبانان مقرّب همگی دربانت

تو رضایی و خدا روحِ رضامندیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خداوندیِ تو

گر چه گشتیم سخن ساز، نگفتیم از تو

هر چه گفتیم سخن، باز، نگفتیم از تو

آری از هر دری آوای غزل سر دادیم

ای غمت جاذبه پَرداز نگفتیم از تو

از دمِ عیسیِ مریم همه دم دم زده ایم

ای مسیحای بشر ساز نگفتیم از تو

سخن از کشف و کراماتِ بزرگان گفتیم

ای همه عمر تو اعجاز نگفتیم از تو

گر تویی ضامن آهو و شفا بخشِ مریض

کیست طاغوت برانداز نگفتیم از تو

رَأفَتَت جای خود ای زادۀ آقایی و مهر

غربتت مانده چو یک راز نگفتیم از تو

تو ولی عهد همه آل رسول اللهی

از چه سلطان سرافراز! نگفتیم از تو

تو رضایی و خدا روحِ رضامندیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خداوندیِ تو

ای همه مُلکِ جهان بر تو خراسان آقا

ذرّه خورشید شود نزد تو آسان آقا

آشنایان اگر ای یار تو را نشناسند

می شناسند تو را چهره شناسان آقا

گر همه عالم و آدم ز رهت برگردند

تا خدا هست دلت نیست هراسان آقا

قدرِ لطفِ تو ندانند خلایق امّا

تو دعاگوی همه نیک سپاسان آقا

حیف اگر رنگ  مناجات نگیریم از تو

که تو هجرت کنی از سُست حواسان آقا

میزبان داریِ اشراف ز اَخلاق تو نیست

که نشینی به برِ کهنه لباسان آقا

هر گه از کرب و بلا دور بمانیم یقین

کربلای دل ما هست خراسان آقا

تو رضایی و خدا روحِ رضامندیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خداوندیِ تو

ای که تعلیم دهی رسم و ره رضوان را

بر سرِ سفرۀ خود بار دهی مهمان را

ما اگر معتکفِ پنجره فولاد توئیم

بس شفا داده ای آلودگیِ ایمان را

ما مسلمانیِ خود را ز نگاهت داریم

هرگز از کف ندهد سائل تو سلطان را

ما نمک گیر تو از موسیِ جعفر شده ایم

ور نه این عقل هدایت نکند انسان را

فرقه هایی که به خود خوانده و دعوت کردند

سوی توحید نبردند مسلمانان را

چیست توحیدِ خدا غیر ولای تو رضا

بی ولای تو اطاعت نرسد قرآن را

ای اشاراتِ تو تا کرب وبلا، راهنما

زخم پِلکت بدهد راه نشان حیران را

تو رضایی و خدا روحِ رضامندیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خداوندیِ تو