حسن علیپور مناجات با خدا یاد داری شروع مهمانی در مناجات مان چه می گفتیم؟ درد و دل عاشقانه می کر

مناجات با خدا

یاد داری شروع مهمانی

در مناجات مان چه می گفتیم؟

درد و دل عاشقانه می کردیم 

 بین حالاتمان چه می گفتیم؟

آمدم ای کریم بخشنده 

سر و کارم به کوی تو افتاد

باز هم بر مشام این بنده

 مژده عطر و بوی تو افتاد

بارِ من را کسی نمی خواهد

 تو بیا حاصلم ندیده بخر

از من بی پناه درمانده 

 این دلِ بارِ غم کشیده بخر

آمدم با کمال نومیدی

 مثل هر سال سوی این درگاه

دیدم اما کریم هست و کریم 

 کوه را می خرد به یک پر کاه

جامۀ معصیت ز جانم کَند

 جامه ای از لباس نورم داد

تشنه بودم، تشنه رحمت

جرعه ای از مِی طهورم داد  

چه شب و روز با صفایی بود

 ناله ام مژدۀ استجابت داشت

نفسم بود هم چنان تسبیح 

 خواب هم جلوۀ عبادت داشت

گر چه گاهی کنار این سفره

 حق نعمت به جا نیاوردم

با همه رو سیاهی ام اما

 رو به غیر خدا نیاوردم

نکند باز توبه ام شکند

 عبدِ شرمندۀ گذشته شَوَم

نکند ماه بگذرد اما

 من همان بندۀ گذشته شَوَم

گر به خود واگذاری ام یا رب! 

  می شوم آن گدایِ دل خسته

زندگی مرا به عهده بگیر

 آبرویم به لطف تو بسته

باد عصیان، چراغ ما را کشت

 دشت تاریک و من زمین گیرم

نوری از رحمتت مرا بفرست 

 من بدون حسین می میرم