مناجات و شهادت امام حسین - 116

بارد چه؟خون!كه؟ديده،چه سان؟روز و شب!چرا؟
از غم،كدام غم؟غم سلطان كربلا!

نامش چه بد؟حسين!ز نسل كه؟از على!
مامش كه بود؟فاطمه!جدش كه؟مصطفى‏

چون شد؟شهيد شد!به كجا؟دشت ماريه

كى؟عاشر محرم!پنهان؟نه،بر ملا
شب كشته شد؟نه،روز،چه هنگام؟وقت ظهر

شد از گلو بريده سرش؟نى،نى،از قفا!
سيراب كشته شد؟نه!كسى آبش نداد؟داد!

كه؟شمر،از چه چشمه!از سر چشمه فنا!
مظلوم شد شهيد؟بلى!جرم داشت؟نه!

كارش چه بد؟هدايت!يارش كه بد؟خدا
اين ظلم را كه كرد؟يزيد!اين يزيد كيست؟

زاولاد هند،از چه كس؟از نطفه زنا
خود كرد اين عمل؟نه،فرستاد نامه‏اى

نزد كه؟نزد زاده مرجانه دغا
ابن زياد،زاده مرجانه بد؟نعم

از گفته يزيد تخلف نمود؟ لا!
اين نابكار كشت‏حسين را به دست‏خويش؟

نه،او روانه كرد سپه سوى كربلا
مير سپه كه بد؟عمر سعد!او بريد

حلق عزيز فاطمه؟نه،شمر بى‏حيا
خنجر بريد حنجر او را نكرد شرم؟

كرد،از چه پس بريد؟نپذيرفت از او قضا
بهر چه؟بهر آنكه شود خلق را شفيع

شرط شفاعتش چه بود؟نوحه و بكا
كس كشته شد هم از پسرانش؟بلى،دو تن

ديگر كه؟نه برادر!ديگر كه؟اقربا
ديگر پسر نداشت؟چرا داشت،آن كه بود؟

سجاد!چون بد او؟به غم و رنج،مبتلا
ماند او به كربلاى پدر؟نى،به شام رفت

با عز و احتشام؟نه،با ذلت و عنا!
تنها؟نه با زنان حرم،نامشان چه بود؟

زينب،سكينه،فاطمه،كلثوم بينوا
بر تن لباس داشت؟بلى،گرد روزگار

بر سر عمامه داشت؟بلى،چوب اشقيا
بيمار بد؟بلى!چه دوا داشت؟اشك چشم

بعد از دوا غذاش چه بد؟خون دل غذا
كس بود همدمش؟بلى اطفال بى‏پدر

ديگر كه بود؟تب،كه نمى‏گشت از او جدا
از زينت زنان چه به جا مانده بد؟دو چيز

طوق ستم به گردن و خلخال غم به پا!
گبر اين ستم كند؟نه!يهود و مجوس؟نه

هندو؟نه!بت پرست؟نه!فرياد از اين جفا

«قاآنى‏»است قايل اين شعرها؟بلى
خواهد چه؟رحمت.از كه؟ز حق!كى؟صف جزا

حبيب الله قاآنى شيرازى(م 1208) میرزا حبیب شیرازی متخلص به «قاآنی‏» (متوفای 1270 ه.ق)

شبهای قدر محترم و با فضيلت اند
                                                              امّـا نمی رسند به شبهای مـاتمش

امروز نه، غروب همان سال شصت و يك
                                                              مـا را گـره زدنـد به نخـهای پـرچمش

اين دستمال گـريه پر از نـور می شود
                                                    وقتی به دست روضـهء خورشيد می دمش

چشمی كه از برای تو گريان نمی شود
                                                                بايد حـواله داد به دست جـهنمش

جانم فدای ِ محتشم خانواده ات
                                                          با اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتمش

علی اكبر لطيفيان

روی بالم يكی دو پر بكشيد

                                          دست مرهم بر اين جگر بكشيد

پای ساعات گريه های شما

                                         چشممان را شكسته تر بكشيد

محضر سبزتان نشد ، عكس

                                             يك گدا را به پشت در بكشيد

كفش مجروح سرنوشت مرا

                                              تا دم خيمه ات اگر بكشيد ...

.... راضی ام ، از خدام هم باشد

                                               تن من را بدون سر بكشيد

حسين ، کشته ديروز و رهبر روز است

قيام اوست ، که پيوسته نهضت آموز است

تمام زندگي او ، عقيده بود و جهاد

اگر چه مدت جنگ حسين ، يک روز است

توان لشکر ايمان ، نمی‌رود از بين

ز فيض ياری حق ، چونکه قدرت اندوز است

حسين و ، ذلت تکريم ظالمان هيهات

که آفتاب عدالت ، ازو دل افروز است

به نزد او که شهادت ، بجز سعادت نيست

رداي مرگ ، برايش ، قبای زر دوز است

رهين همت والای سيد الشهداء است

هر آنکه از غم اسلام ، در تب و سوز است

هماره تازه بود ياد بود عاشورا

که روز حق و عدالت ، هميشه نوروز است

حرارتی که ز عشق حسين در دلهاست

برای ظالم هر عصر ، خانمان سوز است

( حسان ) ، حسين ، به ظاهر ، اگر چه شد مغلوب

شکست اوست ، که در هر زمانه پيروز است

حبیب چایچیان

معنى مكتب تفويض، على اكبر تست

اى حسينى كه تويى مظهر آيات خداى

 اين صفت از پدر و جدّ تو در جوهر تست

درس آزادگى عبّاس به عالم آموخت

 زآن كه شد مست از آن باده كه در ساغر تست

طفل شش ماهه تبسّم نكند، پس چه كند؟!

 آن كه بر مرگ زند خنده على اصغر تست

اى كه در كرب و بلا بى كس و ياور گشتى

چشم بگشا و ببين خلق جهان ياور تست

خواهر غمزده ات ديده سرت بر نى و گفت:

 آن كه بايد به اسيرى برود خواهر تست

اى حسينى كه به هر كوى عزاى تو به پاست

 عاشقان را نظرى در دَم جانپرور تست

خواست «مهران» بزند بوسه سراپاى تو را

 ديد هرجا اثر تير ز پا تا سر تست

 احمد مهران

ورود  به محرم و کربلا

مرا زیبارخی باشد، که صد یوسف غلام اوست

تمام روح و جان من، سند گشته به نام اوست

تو گر زانو زدی پیش، دو صد استاد این را دان

تمام عالمان دین، خمار و مست جام اوست

مدح امام حسین

سری دارم که مجنون حسین است

دلی دارم که دلخون حسین است

تمام دین پیغمبر به والله

همه پاینده از خون حسین است

مدح حسین بن علی (ع)

ای هوای حرمت عطر دل حضرت عشق

ای همه جود و سخا، ای همه ی برکت عشق

ابر پربار حرم، ای همه ی چیز حرم

ای به شهر دل ما ، راهبر دولت عشق

یا حسین بن علی

درب دلم روی درب میکده باز است

این دل من بی حسین غرق نیاز است

بر دل من حک شده است نام ابالفضل

این سر قلبم ز عشق سر به فراز است

قصه ای از غمهای ارباب

سر تو غرق به خون و تن تو بی جان بود

این همه ظلم همی از پسر مرجان بود

اول و آخر غمهای شما زیبا بود

کربلا خانه ی غمهای دل انسان بود